Juliusz Żórawski – przerwane dzieło modernizmu

Oprawa: miękka, Format: 21,3 x 11,7 cm, Stron: 200, Ilustracje: 111 czarno-białe, 2000 r.

Pierwsza pełna monografia Juliusza Żórawskiego (1898-1967), jednego najwybitniejszych architektów okresu międzywojennego, określanego mianem „polskiego Le Corbusiera”, pedagoga, wykładowcy Politechniki Warszawskiej, profesora powojennej Politechniki Krakowskiej oraz teoretyka architektury. Jego budynki mieszkalne z lat trzydziestych, inspirowane ideami i praktyką projektową Le Corbusiera weszły na stałe do kanonu polskiej architektury modernistycznej. Publikacja zawiera obszerny rozdział poświęcony zrealizowanym i niezrealizowanym projektom architektonicznym i urbanistycznym w Warszawie, Łodzi, Kaliszu, Poznaniu, Sofii, Wilnie, Bydgoszczy i Zakopanem. Całość jest obszernie ilustrowana czarno-białymi fotografiami zachowanych budynków, zdjęciami archiwalnymi, planami oraz symulacjami komputerowymi wybranych obiektów, których realizację przerwał wybuch wojny.

W książce znalazły się także zapisy rozmów z członkami rodziny i współpracownikami architekta oraz niepublikowane dotąd materiały z archiwów rodzinnych. Zawiera streszczenie w jęz. angielskim i indeks osób. Pierwsze opracowanie z serii „Architekci polscy 20. wieku”.

Spis treści:

WSTĘP 

1. POCZĄTEK I KONIEC

2. TWÓRCZOŚĆ ARCHITEKTONICZNA 

3. POLSKI LE CORBUSIER?

KONKURSY ARCHITEKTONICZNE

PROJEKTY I REALIZACJE 

ANEKS 

Wywiad z Janem Żórawskim (1991)

Mówi Kazimierz Moszczyński (1991)

Listy od Janusza Ballenstedta (1991-1992) 

Świadectwo pierwszego egzaminu dyplomowego J. Żórawskiego (1924) 

Świadectwo z praktyki budowlanej Tadeusza Miazka (1937) 

J. Żórawski Notatka dla P. Prof. Żenczykowskiego (1946) 

J. Żórawski Postawa duchowa architekta (1947)

J. Żórawski Wykaz prac naukowych (1962)

SUMMARY 

BIBLIOGRAFIA

SPIS ILUSTRACJI 

INDEKS OSÓB